Juz nie wiem jak dalej żyć
Idź do strony 1, 2 Następny

wiewiora

Witajcie!
Jeszcze niedawno byłam osobą wierzącą, angażowałam się w Kościele. Wszystko się zmieniło po sierpniowej pielgrzymce na Jasną Górę. Czuję, że znalazłam się w błędnym kole. Właśnie na tej pielgrzymce wróciłam do uzależnienia..Kiedy po pielgrzymce próbowałam się wyspowiadać- na pielgrzymce nie byłam u spowiedzi bo stchórzyłam- kapłan potraktował mnie jak śmiecia, krzyczał, że pewnie pół kościoła słyszało, pod koniec powiedział, że nie wierzy w ani jedno moje słowo i wygonił mnie..Wtedy bardzo potrzebowałam rozmowy z kimś, dobrego słowa a spotkałam się z osądzeniem i odrzuceniem. Kiedyś kilka razy zdarzyło sie że Ks mnie odsyłali bez rozgrzeszenia i też ranili słowami ale zawsze sobie tłumaczyłam, że to moja wina, że mnie nie rozumieją albo że są słabi. Teraz powiedziałam dość- nie chcę być dłużej ofiarą. Jest mi trudno bo nie umiem już żyć, mam myśli by to skończyć..Są problemy z których nie widzę wyjścia. Już nie wiem komu ufać, moja wiara wisi na cieniutkim włosku. Bardziej zbliżam się do ateizmu..Moje życie stało się pustą egzystencją.

hiob

Przede wszystkim witaj na forum, Wiewióra. Cieszę się, że przedstawiłaś nam swój problem, bo jest to problem rzeczywisty i niestety o wiele za często się pojawiający. Więcej ludzi opuściło Kościół i straciło wiarę przez osoby związane z Kościołem: Kapłanów, innych wiernych itp, niż przez ludzi będących zadeklarowanymi wrogami Kościoła. Gdy bowiem nap „NIE” przedstawia Kościół w fałszywym świetle, można przypuszczać, że jest to obraz zakłamany, a twórcy tej gazety mają swój cel w podawaniu półprawd i kłamstw, wykrzywiając obraz chrześcijaństwa. Gdy jednak kapłan głosząc głośno, że jest chrześcijaninem równocześnie postępuje tak, jakby nie miał pojęcia na czym chrześcijaństwo polega, to skutki jego postępowania są znacznie gorsze i dużo groźniejsze.

Kapłan oczywiście może nie odpuścić grzechu, gdy ma ku temu ważne powody. Albo nawet powiem inaczej: czasem nie wolno mu odpuścić grzechów. Powiedzmy w takiej sytuacji, gdy osoba spowiadająca się nie może obiecać, że postanawia więcej tego grzechu nie popełnić. Gdy na przykład ktoś się spowiada, że mieszka przed ślubem ze swą narzeczoną i żyją jak małżeństwo, to kapłan może wymagać, jako warunek odpuszczenia grzechu, by się ta osoba wyprowadziła z mieszkania swej dziew czyny. Gdy odmówi, to kapłan może domniemywać, że jej skrucha nie jest szczera, a więc cala spowiedź nie będzie wtedy ważna.

Jednak gdy ktoś szczerze żałuje i w momencie spowiedzi naprawdę ma zamiar z całej swej siły zmienić swoje dotychczasowe życie, to kapłan z radością powinien udzielić rozgrzeszenia. I nie ma tu znaczenia, że do tej pory postanawialiśmy to już dziesiątki razy i nigdy nam się nie udawało. Ja, patrząc z perspektywy kilkudziesięciu lat widzę, że miałem problemy z pewnymi grzechami, z których spowiadałem się każdego miesiąca przez lata i nie miałem nawet nadziei, że mi się kiedyś uda ich nie popełniać więcej, ale teraz widzę, że już od wielu lat nie mam z nimi wcale problemu. Bóg naprawdę potrafi nas zmienić, choć czasem ta odmiana jest powolna, trudna i bolesna.

Wracając jednak do twojej sytuacji, chciałbym Ci zaproponować odnalezienie jakiegoś mądrego kapłana, choćby związanego, powiedzmy, z duszpasterstwem studenckim. Nie wiem, czy w Twoim mieście takie jest, nie wiem, jak daleko masz do takich ośrodków studenckich jak Kraków, Gdańsk, czy Warszawa, ale czasem warto poszukać czegoś takiego, może zadzwonić wcześniej, czy wysłać maila i umówić się na dłuższą rozmowę z mądrym księdzem. W Krakowie Dominikanie mają doskonałe stosunki z młodzieżą, także przy kościele Świętej Anny jest duszpasterstwo akademickie, w innych miastach także takie bywają.

Księża nie są kimś innym, niż my sami. To nasi bracia, nasi synowie. Mają takie same wady charakteru jak każdy z nas, mieli problemy z uczeniem w szkole, mają czasem problem z wiarą. Nie każdy był asem na wykładach teologii, nie każdego wiara jest silna. Nie oceniajmy więc naszej wiary po tym, jak postępują księża. To tak, jakbyśmy oceniali Jezusa po tym, co zrobił Judasz. Albo przynajmniej po tym, jak postępowali jego apostołowie, wykłócając się o to, kto zajmie najwyższe miejsce w Królestwie Niebieskim, zapierając się znajomości Jezusa, negując wiadomość, że zmartwychwstał, czy uciekając, gdy został pojmany. Ludzie są tylko ludźmi i nawet, jak od niektórych możemy wymagać więcej, to niech nas nie dziwi, że zawodzą oni często. Nie są oni inni, niż każdy z nas.

Popatrz na Jana Pawła II. Twoje pokolenie nazywane jest czasem „pokoleniem JPII”. To tacy ludzie jak on, i jak Matka Teresa z Kalkuty przedstawiają nam prawdziwy obraz chrześcijaństwa, nie tacy, jak kapłani, których miałaś wątpliwe szczęście spotkać na swojej drodze. Ale popatrz też szczerze na siebie, na swoje postępowanie. Co takiego stało się w czasie spowiedzi, że sprowokowało tak gwałtowną reakcję księdza? Może i Ty byłaś tu nie bez winy? Ludzie nie reagują w taki sposób, jak nie mają powodu. Nie chcę tu nikogo usprawiedliwiać, ale doświadczenie życiowe uczy, że w takich sytuacjach winne są zazwyczaj obie strony. Pewno, że święty ksiądz by się przemógł i nie postępowałby tak, jak opisałaś. Ale, jak już wspominałem, nie każdy jest święty. To też tylko ludzie.

Mam więc nadzieję, że przemyślisz na zimno tę sytuacje jeszcze raz i przez reakcję innych nie opuścisz Kościoła. Konsekwencje takiego kroku mogą być tragiczne. Stawka naprawdę jest tu wysoka. A jakbyś miała jakieś konkretne pytania, zachęcam do tego. W miarę możliwości postaram się Ci pomóc. I zapewniam o modlitwie za Ciebie. Także tych kapłanów, jakich spotkałaś w swym życiu obejmę swoją modlitwą. Oni być może potrzebują jej nawet bardziej, niż Ty.

maciej

A z punktu widzenia ateisty...

Piszesz:

Alex

maciej

Tak, Alex. Ja tylko9 z ciekawości próbuję się dowiedzieć jak mam to rozumieć. Czy tak:

Bardziej zbliżam się do ateizmu a moje życie stało się pustą egzystencją.

Czy raczej tak:

Bardziej zbliżam się do ateizmu i moje życie stało się pustą egzystencją.

A może jeszcze inaczej:

Moje życie stało się pustą egzystencją, bo bardziej zbliżam się do ateizmu.

Są to pewne niuanse, które chciałbym wyjaśnić.

Alex

maciej

Alex, nie oczekuję od Ciebie odpowiedzi! Pytałem się Wiewióry właśnie. Ja to zinterpretowałem w taki sposób, że wraz z końcem wiary w Boga życie traci sens. Chodziło mi tu o wyjaśnienie i pocieszenie. Bo to nie prawda, że ateista wiedzie życie puste i nic nie warte. Dziwię się trochę Twojemu porównaniu utraty wiary w Boga z utratą dziecka. Dla mnie to jest bardziej jak utrata wiary w wesołego staruszka podróżującego po świecie w zaprzęgu z reniferów. Też może być straszna, ale potem przechodzimy do porządku dziennego A zatem z mojego punktu widzenia to nic strasznego.

Wiewióra napisała:

Alex

Alex

wiewiora

Witajcie.
Fajnie, że tak rozmawiacie na ten temat ale Maciej, Alex chyba bardziej wie o co mi chodzi, bo doświadczyła czegoś podobnego. I tu też nie chodzi o zachowanie pojedynczego Księdza. Stworzył się łańcuszek- 1 Ks zdradził tajemnicę innemu a ten następnym. Wiara jest dla mnie cenną wartością i teraz myślę, że takie "wybryki" Księży mogą ją w pewnym stopniu zachwiać. Myślę, że w jakiś sposób bycie w Kościele lub jakiejkolwiek wspólnocie opiera się też na wierze w człowieka, zaufaniu do niego. A kiedy spotyka Cię coś takiego to to zaufanie tracisz. Kiedyś myślałam, że w katolicyzmie wierzący- niepraktykujący to żaden wierzący. A teraz już nie wiem. Nie wiem po co mam chodzić do Koscioła skoro źle się tam czuję. Nigdy nie chodziłam do Kościoła ze względu na człowieka.. Teraz nie chodzę bo nie umiem się modlić jeśli wiem co inni o mnie myślą, że mnie potępiają. Nie chcę patrzeć na oszustwa, kiedy Ks na ambonie dla ogółu potrafi pięknie mówić, a przy spowiedzi czy rozmowie w 4 oczy zachowuje się całkiem inaczej, traktuje człowieka jak przedmiot, kolejny "przypadek". Nie cierpię takiej dwulicowości.. W duszpasterstwie akademickim byłam kilka lat- kończę studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim- doświadczyłam tam dobra ale też sporo zła. Byłam zaangażowana w ruch Odnowy w Duchu Świętym. Wszystko wydawało się być w porządku do pewnego momentu, gdy nie spojrzałam na to z boku. W którymś momencie zaczęłam sie zastanawiać, czemu skoro ja tej wspólnocie dawałam dużo od siebie, te spotkania mi coś dawały, pomagały tylko na moment- bo to jest ucieczka, tak jak narkotyk, gra na emocjach. Nie twierdzę, że wszystko tam było złe, ale błędem było namawianie do zapomnienia o problemach, do klaskania, cieszenia się, uwielbiania Boga. Jak można to robić szczerze, kiedy ktoś jest smutny i ma trudności? To zwykłe uciekanie od rzeczywistości.. Długi czas tego nie zauważałam, nie zastanawiałam się bo wchodziłam w ten klimat modlitwy, którą narzucali.. Potem zaczęłam o tym rozmawiać z kilkoma osobami ze wspólnoty i co mnie zdziwiło one myślały podobnie ale były we wspólnocie bo sądziły, że to im się coś pomieszało. Odeszłam z tej wspólnoty ale trochę za późno bo pewne skutki ciągną się za mną dalej. Wiecie, życie staje się puste, kiedy coś się traci. Ja straciłam zaufanie do ludzi, straciłam przyjaciół. A jak można wierzyć ze Bog jest Przyjacielem skoro sie przyjazni nie doswiadcza?

maciej

Alex

Witaj Wiewióra. Pozwól, że podzielę się kilkoma myślami, które nasunęły mi się po przeczytaniu Twojego postu. Nie będę się tu silić na mądre rady, bo to co mnie pomogło nie musi pomóc Tobie - ale podzielę się swoim doświadczeniem.

Tak, jak Ty należałam do duszpasterstwa akademickiego. Miałam jednak więcej szczęścia, bo mieliśmy świetnego "szefa". Czuliśmy się "na górce" jak u siebie. Po studiach myślałam, że w naturalny sposób znajdę sobie miejsce w jakiejś wspólnocie, których tyle działa przy parafiach. Uczestniczyłam w kilku spotkaniach jednej z nich. Niestety, czułam się tam źle, dla mnie to było sztuczne. Byliśmy dorosłymi ludźmi i robienie wszystkiego według jednego, z góry ustalonego wzoru wydawało mi się śmieszne. To było dobre w liceum, a nie na tym etapie mojego życia. Podjęłam jeszcze jedną próbę z innym ruchem, ale też nie wyszło. Za to chodzę do nich chętnie na comiesięczną liturgię i dużo mi to daje.

Może miałam pecha, że trafiłam na taką grupę, a może jest tak, że mój pewien sceptycyzm w stosunku do "grup zorganizowanych" nie pozwolił mi się odnaleźć i zidentyfikować z żadną z nich. Uważam, że wiele problemów z ruchami związanych jest z niedostatecznym lub wręcz złym "patronatem" kapłanów za nie odpowiedzialnych. To oni powinni nadawać ton i czuwać, by ruch nie stał się towarzystwem wzajemnej adoracji zachwyconych sobą uczestników. Sytuacja w Twoim Ruchu świadczy, moim zdaniem, o niedojrzałości jego moderatora. Nie może być tak, że wszyscy jesteśmy obowiązkowo szczęśliwi i nie dostrzega się problemów uczestników.

Wszelkie tego typu wspólnoty mają być pomocą dla ich uczestników, zbliżać ich do Boga, ale na szczęście nie są warunkiem koniecznym tego zbliżenia.

Myślę, że wiara dojrzała to jest wiara "po przejściach". Czasami ten proces obumierania w nas dziecka bywa bolesny. Z Twojego opisu wynika, że znalazłaś się w trudnym momencie swego życia, który wymaga zrobienia pewnego życiowego bilansu: co jest w Twoim życiu ważne, co jest jego największą wartością, co się stanie jeśli tę wartość utracisz, co możesz zmienić, a na co nie masz wpływu, na ile sama zapętliłaś się w te sytuacje ( o ile tak jest), ile w tym wciąż emocji i żalu, a ile chłodnej oceny sytuacji. Tych pytań pewnie jest więcej ale trzeba je sobie zadać, by jakoś uporządkować sytuację i stworzyć sobie jakiś punkt wyjścia do dalszego działania.
Nadal sądzę, że powinnaś z kimś porozmawiać. Muszę się przyznać, że zasięgnęłam języka (na razie zupełnie niezobowiązująco) u znajomego, bardzo mądrego księdza i jeśli, po przemyśleniu, będziesz zainteresowana, to skontaktuję Cię z księdzem-zakonnikiem mieszkającym w Lublinie. Jeśli będziesz chciała, to więcej szczegółów podam Ci na prywatną wiadomość.
Serdecznie pozdrawiam i pamiętam w modlitwie.

wiewiora

Dzięki Wam wszystkim!
W sumie Alex może masz rację- rozmowa z kimś, kto może spojrzy na to z innej strony niż ja nie zaszkodzi i mogę spróbować.
Możesz pisać i możemy pogadać na moim gg (6564817).

Alex

wiewiora

Może sobi pomyślicie, że jestem głupia, że zadaję pytania na poziomie 10-latka. Ale już mam taki mętlik w głowie, że zagubiłam znaczenie najprostszych pojęć.. Czym jest ateizm? Czym jest prawdziwa wiara?... Mam brata ciotecznego, który od wielu lat uważa się za ateistę. Często dochodziło między nami do jakiś sprzeczek, nawet w Wigilię. Ja nie rozumiałam tego, iż robi pewne rzeczy skoro w nie nie wierzy,np robił znak krzyża, dzielił się opłatkiem. Nikt Go do tego nie zmuszał.. Czy ateista to ktoś, kto w nic nie wierzy? Gdy pytałam o to brata odpowiadał, że tak. On opiera się na nauce, na pewności..Ok, ale czy w nauce można być wszystkiego pewnym? Kiedyś kolega, też ateista próbował mi udowodnić, że jeśli pod kątem prostym rzuci czymś szklanym o podłogę to to się nie rozbije. Bardzo się zdziwił, kiedy rzucił żarówkę i się rozbiła.. Nie chcę tu wyśmiewać ateistów czy coś w tym stylu. Po prostu chcę się dowiedzieć, kim jest prawdziwy ateista. Ja myślę, że jeśli ateizm jest zwykłą niewiarą w cokolwiek, to nie ma ateistów. Każdy w coś wierzy.. Są sprawy, których nie da się udowodnić ani zrozumieć..