Lefebrysci...co sądzicie?
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, 4, 5 Następny

hiob · Wysłany: Nie 15:59, 04 Mar 2007 Temat postu:

Drogi Romanusie, przeczytałem tę analizę i wcale ona mnie do niczego nie przekonała. Podaje wiele faktów odpowiednio dla swego z góry nałożonego celu i stronniczo naświetlonych. Mówienie, że Msza Święta jest „protestancka” jest totalnie bez sensu, co najmniej z dwóch powodów: Po pierwsze protestanci nie mają mszy (majówkę, czy Gorzkie Żale można by porównać do nabożeństwa w kościele protestanckim, ale mszę? Istotą Mszy Świętej była, jest i zawsze będzie Ofiara, element zupełnie nieobecny, z braku ważnego kapłaństwa, w nabożeństwach protestantów). Po drugie nie można wrzucać „protestantów” do jednego worka, to ponad 30 tysięcy różnych denominacji, a więc różnych sposobów sprawowania nabożeństw.

Rebeliantem przeciw Kościołowi jest tak samo ten, który odchodzi na lewo, jak i ten, kto odchodzi na prawo. Lefebryści tak samo błądzą, jak błądzą katolicy za „wolnym wyborem”, czyli aborcją, czy za kapłaństwem kobiet. Uważanie, że dokumenty Soboru Watykańskiego, czy wprowadzone po nim reformy są błędem jest grzechem pychy. Oczywiście, że można i trzeba się zastanawiać nad celowością pewnych reform i należy do nich podchodzić krytycznie. Ale zawsze w kontekście podporządkowania się postanowieniom Kościoła i wewnątrz Kościoła. Luter nic nie zreformował, buntując się przeciw Kościołowi, ale spowodował ranę w Ciele Jezusa, która krwawi już od pięciu wieków. Lefebryści robią to samo.

Dlatego nie uważam za stosowne kontynuowanie tutaj tego tematu. Poznaliśmy Twoje zdanie i myślę, że nic nowego tu nie wniesiemy. Ja na przyszłość prosiłbym Cię, żebyś raczej w swych postach starał się ograniczać do jednego aspektu jakiegoś problemu, a nie wklejał „analiz krytycznych”, ani nawet linków do nich, bo to forum nie jest odpowiednim miejscem na takie szerokie analizowanie. Więcej zyskamy dyskutując o jednym wybranym aspekcie jakiegoś zagadnienia, a potem zawsze można przejść do innego problemu.

Wracając zaś do tego, czym jest Ofiara Mszy Świętej, polecam pewien szczególny tekst na moim blogu. Jest on o tyle specjalny, że napisałem go zanim nawet myślałem o tworzeniu swej strony na Internecie. Napisałem go pod wpływem nauki Scotta Hahna, byłego protestanta. Polecam dla tego, że Hahn, wybitny teolog i pastor kościoła prezbiteriańskiego przeżył niemal szok uczestnicząc po raz pierwszy w Mszy Świętej. Polecam jego analizę, czym jest istota Mszy i dlaczego to właśnie Msza Święta spowodowała, że nie mógł się on doczekać momentu, kiedy zostanie katolikiem.

Jest to o tyle interesujące, że nabożeństwo w kościele prezbiteriańskim, zresztą jedyne „protestanckie”, na jakim byłem osobiście (pogrzeb sąsiada) bardzo z zewnętrznej formy przypomina Mszę. Ale nie zewnętrzna forma jest tu istotna. Z zewnętrznej formy każda modlitwa w każdej religii jest podobna, ale w swej istocie różnią się one bardzo istotnie. Nie koncentruj się więc na formie, ale na treści. Przypominam też, że Hahn nie znał wcale Mszy Trydenckiej. A więc zarzuty, że Novus Ordo pomija w jakiś sposób aspekt Ofiary Jezusa nie znajduje żadnego pokrycia w faktach. Polecam więc tekst zatytułowany [link widoczny dla zalogowanych]i [link widoczny dla zalogowanych]. A oto fragment tego wywiadu, dotyczący interesującego nas zagadnienia:

"Wszystko to jednak ciągle było dla mnie przerażające. Tak naprawdę nigdy przedtem nie byłem na Mszy. I kiedy zdecydowałem się pójść, postanowiłem, że pójdę na Mszę w tygodniu, w południe, do kaplicy w podziemiach, gdzie, jak myślałem, będę sam. Poszedłem więc pewnego dnia na tę Mszę w południe, usiadłem z tyłu, nie wstawałem, nie klękałem, byłem tylko obserwatorem. Patrzyłem jak schodzi się sporo osób, biznesmenów, gospodyń domowych, wszystkie typy ludzi. Klękali, siadali, skłonili się, kiedy wszedł kapłan, a ja tylko przyszedłem, żeby przyjrzeć się i posłuchać z bliska. Podczas Liturgii Słowa natychmiast uderzyło mnie, jak bardzo antyfony i modlitwy nasycone były Pismem. Nie mieli jednego czy dwóch, ale trzy czytania Pisma. W trakcie liturgii zauważałem, jak wiele było tam Biblii. Miałem poczucie, że to naprawdę jest dom Pisma, właściwe dla niego miejsce.

Potem zaczęła się Liturgia Eucharystii. Znowu nie wstałem jak inni, nie klękałem siedziałem, patrzyłem i słuchałem. Ale kiedy usłyszałem, że kapłan doszedł do słów konsekracji, kiedy usłyszałem jak mówi: „To jest Ciało moje", kiedy podniósł Hostię, poczułem jak wysycha gdzieś we mnie ostatnia kropla wątpliwości. Usłyszałem swój szept: „Panie mój i Boże mój, to naprawdę Ty!"

Nagle stwierdziłem, że dotarłem do domu. Patrzyłem na tych obcych ludzi jak na braci i siostry będących częścią Rodziny Boga! Patrzyłem na nich przystępujących do Komunii św. i miałem poczucie, że to naprawdę Chrystus, dający samego siebie Swojemu Kościołowi. Kiedy się już skończyło, kiedy zostało udzielone błogosławieństwo i wszyscy się rozeszli wciąż tam siedziałem. Nie mogłem uwierzyć w to, czego właśnie byłem świadkiem. Jednak wiedziałem, że było to prawdziwe. Nie miałem komu o tym powiedzieć. Zatrzymałem to więc dla siebie, ale następnego dnia, w południe, powróciłem na to samo miejsce. Drugiego dnia już stałem i klęczałem. I wiedziałem, że jest to rzeczywiście Ciało i Krew, Dusza i Bóstwo Jezusa Chrystusa. To było Nowe Przymierze. To była Rodzina Boga, którą Jezus założył na całym świecie. Na przestrzeni wieków On karmił nas samym sobą, obdarowywał swoim życiem... W ciągu następnego tygodnia codzienny udział we Mszy nawet jeśli nie mogłem przyjąć Komunii św.! stał się dla mnie światłem wskazującym drogę i źródłem siły." (Scott Hahn)

PS. Zmieniono 4 III 2007, 23:10 Widzę, że jednak nie mogę zamknąć tego tematu. Brat Romanus całkiem się obraził i odszedł, gdyż uważa, że nie dalem mu szansy na wyrażenie jego opinii, brat Spera także pragnie zabrać głos na ten temat, więc przyznaję się do błędu i uruchamiam ten temat ponownie. Proszę jednak o koncentrowanie się na jednym zagadnieniu w jednym poście, a nie tworzeniu tasiemców zajmujących się każdą kontrowersją, jaka nam przychodzi do głowy. Bardziej też interesują mnie Wasze opinie, a nie cytaty innych osób. Zapraszam ponownie do dyskusji.

romanus · Wysłany: Nie 23:56, 04 Mar 2007 Temat postu:

hiob · Wysłany: Pon 1:21, 05 Mar 2007 Temat postu:

romanus · Wysłany: Pon 2:11, 05 Mar 2007 Temat postu:

hiob · Wysłany: Pon 5:19, 05 Mar 2007 Temat postu:

spera · Wysłany: Pon 11:56, 05 Mar 2007 Temat postu:

witam,

z braku czasu chciałbym się odnieść tylko do kilku wątków dyskusji o reformie liturgii, temat Bractwa poruszę później.

1) wątek, rozwój liturgii. Pisałeś Hiobie, że odrzucanie reform posoborowych przy jednoczesnym akceptowaniu "wszystkich zmian do czasu SV II" jest śmieszne. Z tym nie mogę się zgodzić. Zgadzam się, osobie która odrzuca doświadczenia liturgiczne ostatniego półwiecza można zarzucać złą wolę ale nie w tym problem.

Hiobie, liturgia rozwijała się niczym żywy organizm, zgodnie z własnymi regułami wzrostu określającymi kto, jak i kiedy wprowadzał zmiany. Oczywista sprawa, każdorazowo następca św. Piotra poniekąd odpowiada za liturgię i dokonujące się zmiany pozostają w Jego ręku. Kardynał Ratzinger we wstępie do książki O. Alcuina Reed'a "The organic development of the liturgy" stawia sprawę jasno: biskupa Rzymu krępuje posłuszeństwo wierze, wierze wyrażanej w liturgii Kościoła. Przyrównuje Go do ogrodnika, nie technika czy budowniczego tworzącego coś nowego (not that of a technician who builds new machines and throws the old ones on the junk-pile). Wynika z tego, że chociaż zmiany prowadzone są autorytatywnie (z autorytetem) nigdy nie mogą być arbitralne!

Dalej, w tym samym wstępie przestrzega przed czymś, co pojawiło się w tym wątku: ograniczania niezmiennych, konstytutywnych elementów liturgii do materii, formy i intencji. Wskazuje, że jest to pokłosie abstrakcyjnej neo-scholastycznej sakramentologii oderwanej od żyjącej liturgii. Później piętnuje obecny w kwestiach liturgii prymat duszpasterskiego pragmatyzmu (forma racjonalizacji!) i archeologizm (Archaeological enthusiasm) co również jest w tym kontekście warte szczególnej uwagi.

Z tego ( i z innych rzeczy) wypływa dla mnie prosty wniosek: krytyczna analiza dokonań reformy nie jest "śmieszna" jeśli jej "organiczność" jest... kwestionowana i to nie przez zwykłych wiernych ale przez teologów, liturgistów i kardynałów.

Kończąc: tak zagorzały przeciwnik Nowego Porządku Mszy św. jak abp. Lefebvre dostrzegał potrzebę zmian, wyrażoną również w Sacrosanctum Concilium, a sprzeciw ściągnęły konkretne zmiany, i to nie tylko krytykę arcybiskupa, do tego należy dodać "interwencję" kardynałów Ottavianiego i Bacciego czy krytykę biskupów zebranych na Synodzie w roku 1967, kiedy to prasa pisała o "odrzuceniu" reformy.

2) wątek, bardziej szczegółowy a związany z takim aspektem reformy jak Liturgia Słowa. Oczywiście, Sobór zalecił "dowartościowanie" Liturgii Słowa. O ile oczywiście trzeba z religijnym posłuszeństwem iść za wskazaniami Ojców Soboru, nie zwalnia to od przemyślenia zastosowania tego wskazania.

Kardynał Stickler stwierdza, że mało popularne fragmenty Pisma św. (takie jak 1 Kor. 11:27-29) zostały zastąpione nowymi, chociaż duszpasterskie konieczności przeczą takiemu postępowaniu. Dalej, odsyłając do prac wybitnego liturgisty, Klausa Gambera, wskazuje na takie sytuacje, gdy po czytaniu z 1 niedzieli Wielkiego Postu (dla cyklu "A") wierni, po opisie konsekwencji grzechu pierworodnego, odpowiadają: "Bogu niech dzięki!".

3) wątek: łacina. Twierdzenie, że w czasach Pana Jezusa językiem liturgii był język wiernych "lingua vulgaris?" wywołuje u mnie raczej cierpki uśmiech. Proszę nie brać tego do siebie, podchodzę do tego z powodów, o których poniżej.

Oczywiście, Sobór zalecił szerszy użytek języków narodowych. Ale zalecił zachowanie łaciny. Kardynał Stickler zaświadcza, że wycofanie łaciny z liturgii nie leżało w intencjach Ojców Soboru, co więcej: było wtedy nie do pomyślenia!

W dyskusjach o łacinie jako języku Kościoła konsekwentnie próbuje się stawiać zalety takiego rozwiązania jako jego olbrzymie wady. Nie zwraca się uwagi na to, że "martwość" łaciny, jej teologiczna precyzyjność chroniła liturgię i prawdy wiary które były w liturgii wyrażane. Oczywiście, można na to odpowiedzieć, że wynikało to z historycznych konieczności utrzymania Depozytu Wiary. Dobrze, jednak pewne historyczne konieczności pozostają niezmienne! Co z konstytucją apostolską "Veterum Sapientia" Jana XXIII ?!

Pomija się też to, że łacina była wspaniałym wyrazem powszechności Kościoła. Że jest zastosowanie pozwalało uniknąć kłopotów z jakimi borykają się teraz Polacy wyjeżdżający za granicą ( a za nimi duszpasterze, by odprawiać Mszę po polsku).

Widać, różnimy się w ocenie podstawowych faktów i warto by było pociągnąć ten wątek dalej. Chociaż, trochę przewrotnie, mogę przytaknąć: problemem jest "oderwanie się od korzeni, z których wyrośliśmy". Ale te korzenie nie ograniczają się do czcigodnego Pisma Świętego, nie mówiąc już o tym, aby był nim (korzeniem) kulturowy kontekst ówczesnego judaizmu który osobiście traktuję jak "glebę".

Tak jak nieznajomość Ewangelii jest nieznajomością Chrystusa, podobnie jest z dziełami Ojców i Doktorów Kościoła. Podobnie z nieznajomością myśli i żywotów Świętych (Mirabilis Deus in sanctis suis!) czy wielowiekowego bogactwa i duchowego dziedzictwa liturgii łacińskiej. Nie sposób też rozumieć nauki o Królestwie nie rozumiejąc i nie znając Magisterium Kościoła. Oczywiście, zachodzą tu istotne różnica ale tak naprawdę ważne jest to, że to bez tej szerokiej, "katolickiej" perspektywy "nie będziemy w stanie zrozumieć nauki Jezusa". Tak to widzę.

pozdrawiam,
sperat

P.S.

Pojawił się też wątek wpływu protestantyzmu i racjonalistycznej filozofii na rozumienie liturgii. W tym temacie polecam fragment "Liturgical Institutions" Dom Prosper Guerangera poświęcony protestanckiej herezji antyliturgicznej:
[link widoczny dla zalogowanych]
Cytowany wstęp do ksiązki o organicznym rozwoju liturgii można przeczytać tu: [link widoczny dla zalogowanych]

romanus · Wysłany: Pon 12:22, 05 Mar 2007 Temat postu:

hiob · Wysłany: Pon 16:26, 05 Mar 2007 Temat postu:

romanus · Wysłany: Pon 17:10, 05 Mar 2007 Temat postu:

hiob · Wysłany: Pon 17:24, 05 Mar 2007 Temat postu:

Powtarzamy w kółko te same argumenty. Nie wiem więc czemu ma służyć dalsza wymiana zdań w tym temacie. Zgódźmy się zatem, że się nie zgadzamy, bo nic innego poza modlitwą, zrobić nie możemy. Możemy natomiast zmienić siebie, bo to, czy podczas liturgii Mszy będą naruszenia, czy nie, zależy także od nas. Czy my z szacunkiem i nabożeństwem będziemy do tej Ofiary podchodzić, czy my godnie przystąpimy do przyjęcia Jezusa, czy my wreszcie włączymy się do nowej ewangelizacji, o którą prosił nieodżałowany Jan Paweł Wielki.

Celem mojego bloga jest między innymi uświadomienie tym, którzy może nie myśleli nad tym, czy nie zostali nigdy o tym pouczeni, że stojąc przed ołtarzem podczas mszy, niezależnie, czy to jest msza trydencka, czy posoborowa, stoją pod Krzyżem, prezentując jedyną, ponadczasową ofiarę, która w czasie odbyła się raz na zawsze 2000 lat temu, ale w Niebie odbywa się ponadczasowo i wiecznie. A msza jest "windą do Nieba", gdzie łączymy się z tym Misterium i jesteśmy równocześnie w mistyczny sposób obecni i w Wieczerniku i na Kalwarii i w Niebie, wśród wszystkich aniołów i świętych, wielbiąc Boga, który tak wielkie rzeczy nam uczynił.

To jest, moim zdaniem, prawda, którą należy rozpowszechnić, by każdy katolik, każdy chrześcijanin ją poznał, zrozumiał i pokochał, a nie prowadzić jałowe dyskusje nad tym, czy lepsza była liturgia 50 lat temu, czy teraz. Bo kudłatemu tylko o to chodzi, żeby dyskusje dotyczyły spraw drugorzędnych, a nie tego, co w ofierze Mszy Świętej jest ważne i istotne. Istota Mszy natomiast pozostała bez zmian. To tyle co ja mam do powiedzenia na ten temat, a Wy, bracia, jak macie zamiar kontynuować dyskusję na temat krytyki tego, co Matka Kościół postanowiła zrobić, moje forum jest do Waszej dyspozycji. Bóg z Wami.

spera · Wysłany: Pon 17:29, 05 Mar 2007 Temat postu:

Hiobie, ciesze się, że rozumiesz naszą opozycję wobec tego, co się stało nawet jeśli nie zgadzasz się z wnioskami jakie są wysnuwane. Ciesze się, że podzielasz nadzieję na szerszy dostęp do "starej" liturgii i wyrugowanie nadużyć.

Sugerując, że rozumowanie romanusa czy moje nie różni się od protestanckiego sposobu myślenia sprawiasz nam przykrość, jest to krzywdzące tym bardziej, że dokładnie nie określasz naszego błędu. Wskaż proszę, na czym polega błąd, gdzie on leży.

Zrozum, ten wątek nie promuje "rebelii" i mój udział w tym wątku nie ma na celu wykazania, że to to lefebryści, nie Kościół mają rację.
To z prostego powodu: FSSPX nie ma monopolu na tradycjonalizm. Tradycjonalizm który jako ruch kościelny nie rozwija się gdzieś, na obrzeżach Kościoła ale w samym jego centrum, pod protekcją Ojca Świętego i kontrolą komisji Ecclesia Dei. FSSPX nie ma monopolu na klasyczną liturgię, nie ma monopolu na dyskusję o liturgicznej reformie.

Jeśli odniosłeś wrażenie, że tak sugerują to było ono błędne. Z tego prostego powodu temat FSSPX można zamknąć wskazując na stanowisko Stolicy Apostolskiej, na kilka dokumentów i wypowiedzi wysokich urzędników Kurii Rzymskiej. Stawianie sprawy na ostrzu noża (albo Kościół święty i posłuszeństwo Papieżowi albo FSSPX i tradycyjna liturgia!) mija się z rzeczywistością. To fałszywa alternatywa.

Co jeszcze mogę odpowiedzieć? Ja szeregowy katolik wiem, że Kościół jest Oblubienicą Pana, że każdego katolika obowiązuje swoisty chrześcijański optymizm w patrzeniu na historię Kościoła i ludzkości. Ale to mnie nie zwalnia od szukania i przemyślenia własnej wiary, od troski o własne i cudze uświęcenie i zbawienie. Od rozumienia otaczającej mnie rzeczywistości i tego, co przechodził Kościół w XX wieku. Mam udawać, że nie istnieją problemy ani kontrowersje? Że nie dotyczą bezpośrednio mnie i moich bliźnich?

W wątku padały zarzuty o pychę i pewne, protestanckie skrzywienie polegające na wynoszeniu własnego zdania nad autorytet Kościoła. Jeśli coś takiego ma miejsce, proszę - wskaż. Wyświadczysz nam tym przysługę. Wielokrotnie wskazywałeś, że ufasz Kościołowi, nie zdaniom kardynałów czy teologów. Nie jest to dla mnie do końca zrozumiałe: aby zrozumieć w jakiej sytuacji znajduje się Kościól, nawet więcej: jakie jest Magisterium i wiara Kościoła muszę zwracać się do Jego Pasterzy, wysłuchiwać ich zdania i ich wskazań.

O czym dobrze wiadomo, nawet dokumentów św.Soboru nie można poprawnie zinterpretować próbując je "odczytać" - musimy poznawać i rozumieć to, co Ojcowie Soboru oraz usługujący Ojcom specjaliści (teologowie, kanoniści) rozumieli pod poszczególnymi pojęciami czy zwrotami. Z tego prostego powodu (pomijając samą "naturę" episkopatu, wypływające z niej zadania i rolę w Kościele, ze szczególnym uwzględnienie prymatu Ojciec Święty i działań urzędników Kurii) że nie dysponujemy wystarczającymi informacjami, wystarczającą wiedzą.

Skoro nie ma nadziei na osiągnięcie w tym zgody i szerszego zrozumienia wzajemnych racji, kontynuowanie tego wątku mija się z celem.

pozdrawiam,
sperat

romanus · Wysłany: Pon 17:30, 05 Mar 2007 Temat postu:

Popieram, módlmy się o nas, o kościół święty, pomagajmy błądzącym - na Chwałę Boża, dając dobry przykład - AMEN (będę modlił się o ciebie - ty o mnie też nie zapomnij - bracie)

Ps. Ponownie podpisuję się pod wypowiedzią brata spera Very Happy

Pozdrawiam
romanus

hiob · Wysłany: Pon 18:45, 05 Mar 2007 Temat postu:

Zgadzam się z Wami, bracia, że w Kościele są nadużycia. Kościół, to, jak nie raz mówiłem, szpital dla chorych, a nie muzeum świętych. Zgadzam się, że Kościół wymaga ciągłej reformy. Zgadzam się, że wiele złego stało się w ostatnim półwieczu, tak, jak wiele złego dzieje się w każdym półwieczu. Prawdą też jest, że Kościół to także teologowie, także kardynałowie i nie było moim celem przeciwstawianie ich Kościołowi.

W dyskusji na tematy ważne czasem powiemy o jedno słowo za dużo. Nie oskarżam ani Was, ani nikogo. Wiem, że Wasze zdanie wynika z miłości do liturgii i z obawy, że ta miłość i zrozumienie, czym jest liturgia jakoś się rozmyło ostatnio.

Wydaje mi się, i poprawcie mnie, jak się mylę, że głównie różnica naszych zdań polega na wskazaniu źródła tego, co wszyscy możemy obserwować na własne oczy. Wy, bracia, uważacie, że jedną z ważniejszych przyczyn była reforma liturgii po Soborze Watykańskim. Ja uważam, że reforma liturgii była korzystną zmianą, a zło, jakie obserwujemy, wynika z ogólnego kryzysu naszej chrześcijańskiej cywilizacji, odrzucenia Boga, upadku rodziny itd., itp.

Takie zmiany nastąpiły we wszystkich krajach cywilizacji zachodniej, że tak w uproszczeniu powiem. W krajach protestanckich i katolickich. Reforma liturgii nie ma tu nic do rzeczy. Błędy i wypaczenia są konsekwencją tego załamania się naszej cywilizacji, nie reformy mszy świętej. Jestem przekonany, że bez reformy kryzys w Kościele byłby znacznie większy… Ale zaczynam powtarzać to, co nie raz już powiedziałem.

Do czego zmierzam, to to, że mnie Bóg rozliczy z posłuszeństwa, nie z mojej mądrości, jaką w swej pysze przypisuję sobie. Nie będę pochwalony za to, że mi się udało napisać błyskotliwą sentencję, ale za to, że się podporządkowałem mądrości Kościoła. A jak Kościół popełnia błędy, to Duch Święty spowoduje, że zostaną one skorygowane. Wystarczy przypomnieć zakaz odprawiania publicznej mszy przez Świętego Ojca Pio, czy szerzenia kultu Miłosierdzia Bożego według widzeń Świętej Faustyny.

Jednak Ojciec Pio pierwszy by nam powiedział, żeby nie krytykować postanowień Rzymu, ale się im podporządkować. Duch Święty nie zaspał sobie i jak liturgia wymaga dalszej reformy, będzie zreformowana. O to się nie boję wcale. Boję się jednak, że tysiące głosów, jakich nie brakuje w Internecie, krytykanckich, pełnych jadu, obrzucających błotem moją Matkę-Święty Kościół, szkodzą, powodują, że katolicy zamiast z miłością i modlitwą podchodzić do tej mszy, pięknej mszy, jaką mamy, także krzywo na nią patrzą i dołączają się do krytyki.

Nie chcę, żeby moje forum było jeszcze jednym głosem szczekającym na coś, czego nie rozumie i nie dostrzega w całym majestacie i pięknie, jakim ta nowa msza w swej istocie jest. Dlatego ja wybieram zaufanie Duchowi Świętemu i podporządkowanie się Matce-Kościołowi. Ufam, że jeżeli reformy będą konieczne, nastąpią, ale nie będę tracił czasu i energii na krytykowanie tego, co tak piękne. Większy pożytek będzie, gdy spędzę godzinę przed Jezusem w Najświętszym Sakramencie, modląc się o opiekę nad Kościołem-Jego Oblubienicą, niż krytykując Jego Oblubienicę na lewo i prawo. Tak ja to widzę i dlatego wolałbym, by ta dyskusja nie była kontynuowana.

Wiem, że oburza Was, gdy porównuję ją do krytykanctwa i nie chcę, żebyście brali to do siebie. Wiem, że Wasze intencje są dobre. Ale dobrymi intencjami jest piekło wybrukowane. Jezus powiedział:

Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. (Mt 23,2-3)

Jeżeli więc nawet w skorumpowanej Świątyni żądał On przede wszystkim posłuszeństwa, wynikającego z autorytetu „zasiadania na katedrze Mojżesza” to o ile bardziej to posłuszeństwo jest wymagane od nas teraz? Jak z powyższego wersetu wynika, nawet grzeszni, błądzący przywódcy Kościoła mają ten autorytet i nawet wtedy wypełniają Wolę Ducha Świętego. Nawet, gdy nie mają o tym pojęcia, jak w przypadki Kajfasza:

Wówczas jeden z nich, Kajfasz, który w owym roku był najwyższym kapłanem, rzekł do nich: Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod uwagę, że lepiej jest dla was, gdy jeden człowiek umrze za lud, niż miałby zginąć cały naród. (J 11, 49-50)

Święty Jan sam dalej wyjaśnia:

Tego jednak nie powiedział sam od siebie, ale jako najwyższy kapłan w owym roku wypowiedział proroctwo, że Jezus miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród, ale także, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. (J 11, 51-52)

Wracamy więc do mocy Ducha Świętego. On działa przez kapłanów, biskupów i papieży, ale działa także wbrew ich woli i postanowieniom. Kościół się ostoi i zawsze wybierze to, co jest Wolą Boga. Obiecał nam to Jezus, a On nie mógł skłamać, ni się mylić. Więc ja wyborowi Kościoła mogę tylko przyklasnąć, nawet wtedy, gdy go nie rozumiem i nawet wtedy, gdy się z nim nie zgadzam. Tym bardziej będę więc bronił reformy, która, uważam, była dobra, korzystna dla Kościoła i przyniosła więcej dobrych nić złych owoców. To tyle, co mógłbym tu dodać, choć niczego nowego nie powiedziałem. Pozdrawiam, bracia i mam nadzieję, że rozumiecie moje stanowisko.