Niebo dla zwierząt ?

noHumanek · Wysłany: Pią 7:54, 09 Mar 2007 Temat postu: Niebo dla zwierząt ?

Cześć , pisze kolejny "ambitny temat" i chciałbym podać kwestie które źle znam a czasem są podnoszone w ramach "polemiki z katolikami"

- Czy zwierzęta mają dusze ?
- Czy zwierzęta żyją po śmierci
- Czy zwierzęta idą do nieba albo piekła a może mają swoje "niebo" gdzie są naturalnie szczęśliwe ?
- Ludzie cierpią i umierają z powodu grzechu pierworodnego. ale zwierzęta nie zgrzeszyły w raju ?? więc czemu cierpią i umierają

nieznam stanowiska KK wobez większości tych kwesti, prosze o Wasze zdanie i Wiedze na ten temat

PS: wiem że KK ma tysiące ważniejszych ( bo ludzkich) problemów, i nietwierdze że ten temat jest jakiś kluczowy ale niektórzy niepotrafią sobie wyobrazić nieba bez swojego kochanego 4-nożnego sierściucha

hiob · Wysłany: Pią 14:22, 09 Mar 2007 Temat postu: Re: Niebo dla zwierząt ?

noHumanek · Wysłany: Sob 6:31, 10 Mar 2007 Temat postu:

Co do lizaka i seksu to wydaje mi się że to jest tak:
Człowiek został stworzony do życia w niebie z Bogiem a więc niebo jest podstawową poczebą ludzką obok jedzenia [lizaków] i seksu a nawet bardziej Wink

i generalnie w niebie będą zaspokojone wszelkie potrzeby w najpełniejszy i najlepszy możliwy sposób, w tym też potrzeby rozwoju, poznawania, obecności, przyjażni, miłości i te wszystkie które zaspokaja czworonożny sierściuch, Tv, Czat, chodzenie na siłownie ... no tylko że w niebie będzie to lepiej a konkretnie tak dobrze że jusz lepiej nie można Wink

Myśle że z zwierzakami jest w pewnym sensie tak samo czyli:
trafią do miejsca wktórym wszystkie ich potrzeby będą spełnione, inna sprawa że te potrzeby są nieporównanie mniejsze nisz te ludzkie, nie będą "twarząm w twarz z Bogiem" ale i tak będą tak szczęśliwe jak tylko potrafią być że bardziej jusz nie mogą

papirus2 · Wysłany: Sob 10:05, 10 Mar 2007 Temat postu:

Wiesz ja myślę iż wszystko co jest na tym świecie ma jakiś sens....
A co do zwierząt to myślę iż będą nam towarzyszyły tam w niebie...
Bo jeśli niebo to przeżywanie najlepszych chwil w swoim życiu wiecznym to pewnie będą tam jakieś "inne stworzonka" niż tylko my...

servus · Wysłany: Sob 23:15, 10 Mar 2007 Temat postu:

Nigdy sie nad tym nie zastanawialem. To bardzo ciekawy temat. Z drugiej jednak strony, moze byc calkiem inaczej. Jezeli sie uzna fakt, ze czlowiek w momencie sadu szczegolowego moze wybrac Boga i isc do nieba, albo odrzucic Boga i isc do piekla, to zwierzat tam chyba nie bedzie, bo przeciez jezeli nie maja rozumu i wolnej woli, to jaki wbor mogly by podjac????

hiob · Wysłany: Nie 5:28, 11 Mar 2007 Temat postu:

papirus2 · Wysłany: Nie 16:33, 11 Mar 2007 Temat postu:

Wiesz Hiob ja myślę iz niebo jest to zbiór naszych dobrych chwil w życiu zebrania ich razem i życia nimi wiecznie w stanie kiedy jesteśmy wolni i szczęśliwi

noHumanek · Wysłany: Nie 17:06, 11 Mar 2007 Temat postu:

Papirusie, niewiem z kąd pochodzi taki poglad o niebie ale od czasu do czasu słysze takie twierdzenia np. w Tv i filmach itp. Formalnie to mało chrześcijańska teoria i po przemyśleniu raczej mało pociągająca, no bo ile można sobie przypominać śnić i przezywać te kilka wmiare fajnych chwil na ziemi te 1000 lat 1'000'000 mi by się po 1'000'000'000 znudziło takie "życie złudzeniami" ;P

hiob · Wysłany: Nie 18:01, 11 Mar 2007 Temat postu:

NoHuman ma rację. My mamy tendencje myślenia, że jak coś jest dobre, to lepsze będzie takie samo, ale w większej ilości. Tymczasem naprawdę lepsze jest zupełnie inne, inne w swej naturze. Niebo, które polegałoby na wiecznym życiu „dobrego, ludzkiego życia” byłoby piekłem. Tak, jak piekłem byłaby nieśmiertelność na ziemi. My jesteśmy stworzeni do życia w zupełnie innym wymiarze, w innej rzeczywistości i trzymanie się kurczowo tego, co mamy teraz jest nieporozumieniem. Nawet, jak to, co mamy teraz jest dobre. Dobre zawsze jest wrogiem lepszego.

Dlatego to na przykład faryzeusze odrzucili Jezusa. Oni znali swą wiarę. Ich wiara była dobra. Pochodziła od prawdziwego Boga, była owocem objawienia, danego Mojżeszowi i Prorokom. Nic dziwnego, że bronili się przed lepszym, którego nie rozumieli. Bo w życiu jest tak, jak w tej bajeczce:

„Było sobie ziarnko pszenicy i mieszkało w spichlerzu. Miało tam wielu przyjaciół, było mu dobrze i wesoło. Deszcz nie padał, ściany nie przepuszczały wiatru i chroniły od mrozu. Ale pewnego dnia gospodarz zapakował te wszystkie ziarenka na wóz i pojechał w pole. Nasionko bardzo się denerwowało, ale zobaczyło, że nie ma się co na razie martwić. Zobaczyło piękne niebo, dalej było wśród przyjaciół i w sumie nic złego się nie działo. Do czasu. Nagle zostało oddzielone od nich i wrzucone w mokrą, zimną, nieprzyjemną ziemię. Wilgoć zaczęła się dostawać do samego jądra, duszy ziarenka, zaczęło gnić i umierać. Ale ta śmierć niczego nie skończyła, zaczęła nowe życie i po paru miesiącach wyrósł piękny kłos zawierający stokrotnie więcej ziarenek. I gdyby nasionka mogły myśleć i miały pamięć, byłyby wtedy najszczęsliwszymi i najdumniejszymi istotami pod słońcem.”

Analogia zresztą do kitu, bo też zamienia tylko małe szczęście na duże, na więcej tego samego. Lepszy jest już przykład larwy motyla. Gdyby ją zapytać, czym chciałaby być, zapewne odpowiedziałaby, że największą gąsienicą w lesie. Tymczasem ona nawet nie przypuszcza, że w swej istocie jest czymś znacznie piękniejszym, cudownym motylem, który jest w stanie robić rzeczy, o jakich nawet największej gąsienicy się nie śni.

My w swoim życiu przechodzimy dwukrotnie takie przepoczwarzenie. A nawet trzykrotnie. Każde innego rodzaju. Pierwsze, to nasze narodziny. U mamy pod sercem było nam niewątpliwie jak w raju i jak by ktoś nas zapytał, czy chcemy ten stan zmienić, każdy by się bronił przed tym nieznanym i zapewne bolesnym przejściem. Ale teraz nikt z nas nie chciałby być powrotem umieszczony w takim więzieniu. Drugie przejście to nasze nawrócenie. Nasza zamiana człowieka fizycznego, zwierzęcia z duszą, na dziecko Boże. Ta zmiana trwa całe nasze życie i wymaga od nas współpracy. Nie każdy z nas ją zresztą przechodzi, a szkoda, bo jest ona konieczna, by osiągnąć życie wieczne.

Trzecia zmiana to przejście do życia, do którego naprawdę zostaliśmy stworzeni: Do życia wiecznego w Niebie, twarzą w twarz z Bogiem. A raczej do życia w Bogu. To przejście jest najbardziej dramatyczne i najbardziej zmieniające rzeczywistość. Ale tak, jak dla nienarodzonego dziecka niezrozumiałe są pojęcia otwartej przestrzeni, chmur, nieba, ptaków, biegania, śpiewania, kolorów itd., itp., tak samo, a nawet dużo bardziej dla nas niezrozumiała jest rzeczywistość, jaka na nas czeka. Dlatego, myślę, Święty Paweł nawet nie próbował opisać Nieba. Każdy taki opis bowiem przynosi więcej szkody niż pożytku. Musi nam wystarczyć wiara, że jest to coś cudownego ponad najśmielsze nasze wyobrażenia. A gdy taką wiarę osiągniemy, to pozostaje nam tylko czekać i tęsknić.

papirus2 · Wysłany: Nie 19:06, 11 Mar 2007 Temat postu:

ojojojojoj!!!
Źle się zrozumieliśmy mi chodziło o to iż jest to zbiór naszego zadowolenia w danych chwilach....
Każdy pojmuje inaczej NIEBO i niema precyzyjnego stwierdzenia na nie...

hiob · Wysłany: Pon 1:57, 12 Mar 2007 Temat postu:

To prawda, że każdy je inaczej pojmuje, ale to wcale nie znaczy, że każdy będzie w innym niebie. Niebo jest pewną realną, obiektywną rzeczywistością, a nie subiektywnym naszym wyobrażeniem o nim. Dlatego, myślę, warto poszukiwać o nim prawdy.

Wiele osób prowadzi tryb życia daleki od Boga właśnie dlatego, że mają mylne pojęcie o tym, co nas czeka po śmierci. I to nie mówię tu o tych, którzy wcale nie wierzą w życie pozagrobowe, ale o ludziach przekonanych, że coś tam nas czeka. Tylko często podchodzą oni do tego w bardzo prostacki sposób. Powiedzmy, jako alternatywę: Z jednej strony siedzenie na chmurce i granie na harfie przez miliony lat, z drugiej smażenie się w smole, przerywane grzesznymi imprezami od czasu do czasu. Nic dziwnego, że w takiej sytuacji straszenie piekłem nie odstrasza od niczego. Już raczej można by straszyć niebem, jako znacznie mniej atrakcyjną alternatywą.

Dlatego to ważne jest zrozumienie, czym w swej istocie jest niebo. I oczywiście na pewno nie uda nam się tego do końca zrozumieć. Nie ma też takiej potrzeby. Jest jednak możliwe, co mogę poświadczyć swoim przykładem, takie zrozumienie nieba, że staje się ono przedmiotem tęsknoty i czymś, na co się czeka jak na najpiękniejsze wakacje w życiu. Na dodatek z przekonaniem, że rzeczywistość tych „wakacji” przejdzie nasze najśmielsze oczekiwania.

papirus2 · Wysłany: Pon 17:22, 12 Mar 2007 Temat postu:

Wiesz ale pojęcie nieba i piekła pojawia się u nas od małego juz w samych bajkach pokazuje się że za złe zachowanie np.kot idzie do piekła gdzie "leją go kapciem"a mysz do nieba gdzie "ser leje się strumieniami"...
Choć jest to moim zdaniem mylne pojęcie pokazywanie w taki sposób piekła bo piekło to stan w którym jest nam źle i w którym czujemy się nieszcześliwi....(oj i zrobiło się masło maślane Very Happy

) w każdym razie myślę że rozumiesz mniejwięcej o co mi chodzi....

Pozdrawiam Papirus

hiob

Z powodu niemożności likwidacji irytujących reklam, które tu wyskakują od czasu do czasu i na które nie miałem żadnego wpływu, forum zostało przeniesione. Nowy adres to:

[link widoczny dla zalogowanych]

Zapraszam do odwiedzin, rejestracji na nowym forum i do aktywnego udziału w naszych dyskusjach. Dziękuję i pozdrawiam. Hiob.