Sens zycia
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, 4

_Samuel_

Alex: Prawda, że mój przykład to ilustracja mojej postawy wobec życia, ale przecież właśnie o to było pytanie. "Jak mam zamiar zachować się w momencie śmierci? - Właśnie tak."
Pewnie, że nie przeszedłbym do porządku dziennego nad nagłym zburzeniem mojego domu. Pewnie, że bym się wściekł i starał walczyć o przywrócenie wszystkiego do poprzedniego stanu. Ale też wiem, że po jakimś czasie emocje by opadły i na spokojnie zastanowiłbym się, co dalej. Cierpienie wynika z przywiązania się do pewnych rzeczy lub idei - przywiązania tak mocnego, że niemożliwe staje się zerwanie go, nawet gdy już widać, że sprawa jest przegrana. To druga z czterech buddyjskich prawd o życiu Wink

Dzięki za życzenia Smile

Alex

Samuel : Witam. Dzięki za odpowiedź. Przyznasz jednak, że to co teraz napisałeś ma trochę inny wydźwięk niż zdanie, do którego się „przyczepiłam”. W takim razie wobec tego wyjaśnienia tamto zdanie wygląda na "wyrwane z kontekstu" Twoich poglądów na życie.

Ze wstydem przyznaję, że moja wiedza na temat buddyzmu nie wykracza poza przeciętną. Cenię w nim np. szacunek do każdego życia. A jak wygląda w buddyzmie sprawa przywiązania - jak to określiłeś, np. do domu, by trzymać się przy tak bliskim nam przykładzie Smile

. (Nie chcę wchodzić z Tobą w polemikę, ale chcę się czegoś na ten temat dowiedziećJ )

W kontekście spraw, o których rozmawiamy –ja to przywiązanie nazwałabym raczej umiłowaniem i widzę w tym wartość. A kiedy się kocha to z pewnością jest się narażonym na cierpienie. Ale przecież każdy nosi w sobie pragnienie miłości (pozbawiać się miłości tylko po to, żeby nie cierpieć –hm... nie wchodzi w grę). Ludzie pozbawieni własności i wszystkiego co za tym idzie (etos pracy, szacunku dla cudzej pracy, uczciwość, więzi społeczne, tradycja, kultura) - tracą tożsamość. (Chyba, że pozbywają się własności dobrowolnie, wybierając np. życie zakonne) Wystarczy przypomnieć, co działo się z przymusowo wysiedlanymi z własnej ziemi w czasach komunizmu. Nie ma tu miejsca, by się rozpisywać, ale symbol wozu Drzymały jest chyba wszystkim znany i czytelny.
Wszystko to, oczywiście, pod warunkiem, że własność nie staje się wartością samą w sobie, gdy np. ładujesz kasę w dom, a nie widzisz obok człowieka w potrzebie, albo poświęcasz czas na pucowanie parkietów (teraz to pewnie paneli Smile

) a nie masz go dla własnego dziecka.
Kościół w swym nauczaniu chroni prawo człowieka do własności - Hiob pewnie będzie wiedział jaka encyklika o tym mówi Smile

.
A czego naucza buddyzm w tej materii? Pozdrawiam

_Samuel_

Nie wiem na ile mogę się wypowiadać, bo na buddyzmie znam się tyle, co zrozumiałem z buddyjskich sutr, kilku książek autorstwa co bardziej znanych mnichów, oraz kolekcji różnych artykułów. Staram się czytać ze zrozumieniem i trzymać z daleka od new-age'owców którym się wydaje, że buddyzm znają lepiej od dalai lamy, więc mam podstawy sądzić, że podstawy dość dobrze złapałem, ale kto wie Smile

Generalnie buddyzm twierdzi, że rzeczy nie mają wartości same w sobie. Wartość rzeczy to abstrakcja, którą my wymyślamy i trzymamy w naszych głowach. W ogóle buddyzm zwraca uwagę, że zdecydowana większość cech, jakie przypisujemy rzeczom, istnieje tylko w naszych umysłach. Piękno, użyteczność, a nawet takie cechy jak kolor i rozmiar - wynikają z tego, jak postrzegamy świat zewnętrzny.
Więc gdy na codzień mówimy, że - tak dla przykładu - mój dom ma jakąś wartość, to tak naprawdę to nie on ma tę wartość, tylko ludzie którzy go oceniają mają pewne wyobrażenie na temat jego wartości. Dla mnie ta wartość jest inna niż dla mojego banku, bo dom jest budowany tak, by spełniać wymagania moje i mojej żony, podczas gdy dla banku wartość domu to cena materiałów plus cena robocizny, pomnożone przez współczynnik wartości gruntu na którym dom stoi, podzielone przez zużycie materiału związane z wiekiem budynku Wink

Natomiast dla jakiegoś innego człowieka mój dom może mieć jeszcze inną wartość, bo np. dom jest mały i drewniany, a ten człowiek ma dużą rodzinę i panicznie boi się pożarów.
A dom zniszczony? Jeśli jest jeszcze coś do ocalenia, to na pewno jest sens walczyć. Ale jeśli wszystko stracone, pozostaje tylko poświęcić trochę czasu na opłakanie straty, a następnie ruszyć do przodu. Ruiny nie mają wartości, chyba że jako element historii - co też czasem bywa ważne - i jako nauczka na przyszłość.
Z buddyzmem zawsze było trochę problemów związanych z tłumaczeniem terminów. "Cierpienie" w buddyzmie łączy się z rozdrapywaniem starych ran, uczuciami zazdrości i gniewu, itp. Natomiast "ból" to coś co przychodzi nagle z zewnątrz - ból fizyczny, bądź wiadomość o jakiejś tragedii. Trwa jakiś czas, a później znika. Pozostaje cierpienie, któremu już sami jesteśmy winni.
Co do miłości - buddyzm promuje miłość spokojną, bez uniesień, nakierowaną na pomoc drugiej osobie. Mickiewicz, Słowacki i umieranie z tęsknoty to raczej nie w tę stronę Wink

hiob

Alex

Samuel: Dzięki za info. Z tego, co napisałeś o wartości rzeczy - osobiście mogłabym się chyba zgodzić. Jeśli chodzi o cierpienie - to już nie bardzo. Wygląda na to, że cierpienie jest wynikiem nieumiejętności poradzenia sobie z nim, zdystansowania, opanowania emocji -jednym słowem - jeśli cierpię to moja wina. Czyli to, czy cierpię czy nie, zależy tylko ode mnie.

W takim razie cierpienie w buddyzmie jest całkowicie pozbawione celu i sensu - nie "służy" człowiekowi, nie wzbogaca, nie kształtuje jego osobowości. Chyba, że się mylę?

Hiob: przeczytałam świadectwo Darka. To niesamowite jakimi drogami Bóg prowadzi człowieka. Kiedyś, w dyskusji na temat wiary, ktoś zapytał mnie, czy chciałabym, by mój syn poszedł do więzienia. Oczywiście natychmiast odpowiedziałam, że absolutnie nie. No, a gdyby w tym więzieniu odnalazł Boga i od tego zależałoby jego zbawienie?
Muszę powiedzieć, że nie przytaknęłam natychmiast. Tak bardzo chcemy ochronić swoje dzieci przed złem, przed ich własnymi błędami, że czasami tracimy ostrość widzenia.

Podziwiam Rodziców Darka. Tak bardzo czekali na syna - on przyniósł im tyle rozczarowań i cierpienia - a jednak go nie opuścili. A nawrócenie ich syna - tak oczekiwane i upragnione - zostało okupione strasznym cierpieniem ich dziecka i ich własnym. To jest wiara heroiczna.

Przeczytałam też tekst o buddyzmie. Wiele mi wyjaśnił.
Cieszę się, że trafiłam na forum, gdzie można spotkać tak różne poglądy - zmusza to do przemyślenia własnych. Cenne jest też to, że osoby, które wyznają inny system wartości lub dopiero go szukają, chcą dyskutować w tak jednoznacznie światopoglądowo określonym miejscu.
Powoli czytam wątki na tym forum i zauważyłam, że sam zachęcasz do tego, by szczerze wyrażać swoje opinie - to Twoja, Hiobie, wielka zasługa
ale

hiob

_Samuel_

hiob

Z powodu niemożności likwidacji irytujących reklam, które tu wyskakują od czasu do czasu i na które nie miałem żadnego wpływu, forum zostało przeniesione. Nowy adres to:

[link widoczny dla zalogowanych]

Zapraszam do odwiedzin, rejestracji na nowym forum i do aktywnego udziału w naszych dyskusjach. Dziękuję i pozdrawiam. Hiob.